جادهای دلتنگی بی نهایت اند

تا افق میرود حجم غربتشان

جوبهایشان پهن

غروب هاشان دلگیر

شب هاشان بی مهتاب 

دل باید خوش کرد

به آواز گنجشککی ،نوای بلبلی 

یا صدای شر شر آبشاری ، چشمه ساری ،جویبارکی

دل باید سپرد به سپیدیِ ابری در افق

دل باید سپرد به شبنمی در صبح 

باید دوید تا ته دشت همچو قاصدک ،هم پای باد

باید رها نمود خود را ، از ابر زندگی 

چون قطره ای باران